یکشنبه 86 آبان 6  7:0 صبح

 قبل از عملیات بزرگ فتح المبین ، گردان امام رضا ( علیه السلام ) به فرماندهی علی موحد دوست مراحل آمادگی تاکتیکی را پشت سر می گذاشت . علی بسیار جدی وبا جذبه بود . او با اینکه دستش در عملیات قبلی آسیب دیده بود باز هم فعالیت می کرد . کنجکاو شده بودم که او چگونه با دستی که به نظر می رسید عصب آن قطع شده باشد کار می کند ؟ کنجکاویم کار خود را کرد و من راز ماجرا را یافتم .

علی دستش را با فانسقه محکم به بدنش بسته بود تا بتواند تحرک بیشتری داشته باشد .

او با این وضعیت گردان را در تمرینات تاکتیکی رهبری می کرد . شگفتی من چندین برابر شد وقتی که دیدم علی با همین وضعیت و تنها با کلت در عملیات شرکت کرد و گردان را به خوبی و موفق هدایت کرد .

شنبه 86 مهر 28  7:0 صبح

در عملیات بستان ، گردان ما برای عبور از سیم خاردار دچار مشکل شده بود . دشمن بیداد می کرد و دیگر نیرو یی در کسی نمانده بود . کوچک تزین غفلت و اشتباهی جریان پیروزی عملیات را وارونه می کرد . چشم هزاران رزمنده به این عملیات دوخته شده بود و در واقع سلامت آنان نیز در گرو پیروزی بود . حصار تنگی بود . ناگهان مردی برخاست که نیروی هزار مرد را در خود داشت . آن مرد برانکاردی را برداشت ؛ به سمت سیم خاردار دوید . با برانکارد بر روی سیم خاردار خوابید و راه عبور را برای رزمندگان گشود . این عمل مقدمه ی فتح شهر بستان بود .

پنج شنبه 86 مهر 26  7:37 عصر

عملیات والفجر 9 بود ، اوایل فروردین 1365 ، ارتفاعات شمال غرب عراق . در حال مبارزه ای جانانه بودیم که خمپاره ای مهمانمان شد و ترکش های کوچک آهنی اش به یادگار بر بدنم نشست . از ناحیه ی سر و پا زخم برداشتم . بچه ها مجبور به عقب نشینی شدند و من ماندم . سردی هوا آزارم می داد ، آن هم در ارتفاعات سخت و پر سوز . حس کردم دست هایم از شدت سرما قادر به تکان خورن نیستند . از آن طرف ، خونی که از پای زخمی ام بر زمین می ریخت حسابی گرم بود ، تزجیح دادم دست های سردم را با خون داغم گرم کنم . حرارت مطبوعی بر جانم دوید . لحظات همچنان می گذشتند . در حالت نیمه بیهوشی دیدم عده ای جلو می آیند و به من نزدیک می شوند . فکر کردم بچه های خودی اند ، برایشان دست تکان دادم ، نزدیک تر که شدند شنیدم که عربی حرف می زنند ، و بدین ترتیب اسیر شدم .

 

 یک روز برادرم (( رضا )) از جبهه به زابل آمده بود . تعریف می کرد که وقتی به خط اعزام شدم به همراه یکی از دوستانم در یکی از سنگر ها مستقر شدیم . دوستم به من گفت : (( رضا بیا با هم بریم وضو بگیریم که وقت نماز وضو داشته باشیم .)) گفتم : (( فعلا خسته ام ، بعدا وضو می گیرم .))

دوستم به من اصرار زیادی کرد . گفتم (( باشد ))  به همراه او از سنگر بیرون آمدم . هنوز چند قدم بیشتر نرفته بودیم که صدای انفجاری ما را به خود آورد به عقب که برگشتیم دیدیم هیچ اثری از سنگر ما باقی نمانده است .

 

چند شب قبل از حمله ، نیروهای  تخریبچی در حال خنثی سازی میدان مین برای باز کردن معبری برای عبور بچه ها بودند ، که ناگهان به نیروهای گشتی دشمن برخورد کردند . آنها ساکت روی زمین دراز کشیدند و شروع به خواندن آیه (( وجعلنا )) کردند .

بچه ها می گقتند عراقی ها تا چند قدمی ما آمدند ولی ما را ندیدند ؛ حتی یکی از آن ها با پوتین روی دست یکی از ما پا گذاشت ولی باز هم نفهمید و همه عراقی ها بدون اینکه بویی از ما ببرند باز گشتند .     

        

یکشنبه 86 مهر 22  6:0 عصر

سردار سر لشگر پاسدار محمد ابراهیم همت

شهید همت معلم فراری یکی از روستاهای اصفهان بود که به دلیل فعالیت های انقلابی از سوی حکومت شاه تحت تعقیب بود .

با شروع جنگ او تدریس را رها می کند و وارد جنگ می شود . در عملیات فتح المبین مسئولیت قسمتی از عملیات به او واگذار می شود که با موفقیت انجام می گردد . او به همراه جاوید الاثر سردار سر لشگر پاسدار محمد متوسلیان ، تیپ 27 محمد رسول الله ( صلی الله علیه و آله و سلم ) را تشکیل می دهند و پس از اسارت متوسلیان در لبنان به فرماندهی این تیپ که بعدا تبدیل به لشگر می شود ، می رسد و تا زمان شهادتش که در سن 28 سالگی در 24 اسفند 1362 در جزیره ی مجنون اتفاق می افتد در سمت فرماندهی این لشگر به نبرد با دشمن ادامه می دهد . او بر خلاف ژنرال های کشور های دیگر به رزمندگان لشگرش عشق می ورزد و می گوید : (( من خاک پای بسیجی ها هم نمی شوم . ای کاش من یک بسیجی بودم و در سنگر نبرد از آنان جدا نمی شدم . ))      

 

پنج شنبه 86 مهر 19  11:8 عصر

عملیات والفجر 2 ( در سال 1362 ) که با مؤفقیت تمام شد . باقیمانده ی نیرو های گردان امیر المؤمنین ( علیه السلام ) از لشگر 14 امام حسین  ( علیه السلام ) را جهت استراحت و سازماندهی مجدد به عقبه  لشگر در پادگان هفت تیر سنندج منتقل کردند .

یک روز عصر به دستور فرمانده گردان ( شهید خسروی ) همه در محوطه مقابل سوله گردان تجمع کردیم . فرمانده گردان ضمن گفتن خسته نباشید و تشکر از زحمات و دلاوریهای بچه ها گفت : برادران عزیز ، میدانم خسته هستید و بعضی ها که دوستانشان در عملیات شهید شده اند ناراحت هستند ولی چون فرماندهی لشگر ( حاج حسین خرازی ) یک مأموریت ویژه از گردان ما خواسته است موظف به اطاعت از دستور هستیم . مأموریتی که در پیش است خیلی مهم است . اجرای آن نفرات از جان گذشته می طلبد . چون احتمال برگشت در آن نیست ؛ هر کس آمادگی شرکت در این عملیات را دارد از جای خود بلند شود .

همه آرام و ساکت به فکر فرو رفتند . نگاهها خیره شده بودند . منتظر اولین کسی بودند که آمادگی خود را اعلام کند .

یکی از بچه ها از جای خود بلند شد . به دنبال آن بچه ها یکی یکی بلند شدند تا آمار به 20 نفر رسید . فرمانده گردان گفت : بس است . بچه هایی که انتخاب شده اند همگی بروند حمام و لباس تمیزشان را بپوشند . ماشین برای یک ساعت دیگر می آید تا شما را برای دیدار حضرت امام به جماران ببرد !!

به محض شنیدن این مطلب همه بهت زده و متعجب و ناراحت که چرا از فیض دیدار امام عزیزشان محروم شده اند به عنوان اعتراض بلند شدند و به فرمانده گفتند : چرا از قبل نگفتید که مأموریت دیدار امام است ؟!

فرمانده گفت : اتفاقا روش صحیح انتخاب همین بود . چون انتخاب 20 نفر از بین تمام نیرو های گردان برای دیدار حضرت امام ، بسیار مشکل بود ، باید ابتدا کسانی که فدایی امام و آماده شهادت هستند به دیدار امام بروند .

پنج شنبه 86 مهر 19  10:55 عصر

 مدتی بود که نظافت چی گردان تسویه کرده بود و کسی مأمور نظافت سرویس بهداشتی گردان نبود ولی دستشویی ها همچنان بهداشتی و نظیف بود . پیش خود به حال و نفس سرکوب شده ی آن رزمنده ی مخلص که شبها دستشویی ها را تمیز می کرد غبطه می خوردم . حس کنجکاوی ام می گفت : چه خوبه او را بشناسم !

بالاخره نیمه شبی بر حسب اتفاق ، وقتی از کنار دستشویی ها رد می شدم سر و صدایی توجه من را به خود جلب کرد .

آرام آرام به سرویس های بهداشتی نزدیک شدم . در یک لحظه شرمنده و خجل زده شدم و به خود و تمام نیرو های گردان اف گفتم !! فکر می کنید نظافت چی دستشویی ها چه کسی بود ؟

کسی نبود جز فرمانده گردان علی بن ابیطالب ( علیه السلام ) از لشگر 8 نجف ، سردار شهید علی اربابی .

چهارشنبه 86 شهریور 28  11:53 صبح

 

 

نام : محمود کاوه

تولد : 1 خرداد 1340 ؛ مشهد مقدس

شهادت : 11 شهریور 1365 ؛ حاج عمران

آخرین مسئولیت : فرمانده ی لشکر ویژه ی شهدا

مزار : مشهد ، بهشت رضا ( ع ) ، قطعه ی شهدا 

.......................................................................................................................................

ضد انقلاب برای سر بعضی پاسدار ها هزار تومان جایزه می گذاشت ؛ خیلی که ارزش طرفشان می رفت بالا ، سرش را سه هزار تومان هم می خریدند .

محمود که آمد ، به یکی ، دو هفته نکشید ؛ رفت تو لیست سه هزار تومانی ها . اعلامیه اش را خودش برامان آورد . می خواند و می خندید .

دو ، سه هفته ی بعد ، پام تیر خورد . می خواستند بفرستنم مشهد . محمود آمد دیدنم . وقت خداحافظی ، با خنده گفت : راستی خبر جدید رو شنیدی ؟

گفتم : چی ؟

گفت : قیمت سرم زیاد شده .

گفتم : چقدر ؟

گفت : بیست هزار تومن .

........

چند ماه بعد ،  بوکان که ( توسط او ) آزاد شد ، آن قیمت به دو میلیون تومان هم رسید .

 

........................................................................................................................................

 

آب نبود . تیمم کرد . دو رکعت نماز خواند ، بعد عملیات را شروع کردیم .

همیشه همین طور بود ؛ عملیات محدود بود یا بزرگ ، قبلش وضو می گرفت . دو رکعت نماز می خواند و بعد هم دعا ؛ گاهی گریه و انابه را هم چاشنی اش می کرد .

........................................................................................................................................

 

خیلی ها مخالف بودند . می گفتند : ما نباید زیادی به اعمال اونا بپیچیم .

ولی محمود مصمم بود کارش را بکند . می گفت : باید ازشون زهر چشم گرفت ؛ حداقل از اونایی که هنوز فریب اینا رو نخوردن .

شش تا جنازه را ، برای اولین بار توی سقز گرداندیم .

محمود آن قدر از این کارها کرد ، تا ضد انقلاب را همه جا ذلیل کرد .

.......................................................................................................................................       

   منبع : کتاب مسافران ملک اعظم                                                 

 

 

شنبه 86 شهریور 24  11:58 عصر

شهدای گمنام

 خیلی گشته بودیم ، نه پلاکی ، نه کارتی ، چیزی همراهش نبود . لباس فرم سپاه به تنش بود . چیزی شبیه دکمه در جیبش نظرم را جلب کرد . خوب که دقت کردم ، دیدم یک نگین عقیق است که انگار جمله ای رویش حک شده . خاک ها وگل ها را پاک کردم . دیگر نیازی نبود دنبال پلاکش بگردیم . روی عقیق نوشته بود : (( به یاد شهدای گمنام )) 

                                      از خاطرات محمد احمدیان در تفحص شهدا

 

آمده بودم سر بدهم

 نامش کریم بود . " کریم کشاورز " از بچه های لشگر فجر . در گتوند دزفول دیدمش . پرسیدم چطور شد دستت را از دست دادی ؟

فورا جواب داد :

آمده بودم سر بدهم که خدا این طور خواست .  

 

پنج شنبه 86 شهریور 22  1:29 عصر

 

 شهید مهدی زین الدین از مصادیق بارز سرداران بر جسته ی صدر اسلام بود .

در سخت ترین شرایط خم به ابرو نمی آورد و چهره ای شاد وخندان داشت . در مواقعی که همه ی ما بر اثر فشار دشمن و یا شهادت دوستان زانوی غم بغل می گرفتیم ، او به همه ی ما روحیه می داد . من از این روحیه ی آقا مهدی جدا تعجب می کردم . در عملیات خیبر تمام صورت و گردن او از دود باروت پوشیده شده بود . در آن دریای خون و آتش چیزی که تعجب همه را بر می انگیخت روحیه ی بالا و شاد او بود.

 بر خوشه ی خاطرات – ابراهیم رستمی     

پنج شنبه 86 شهریور 22  1:1 صبح

در عملیات والفجر یک از میدان مین به همراه گروهان از معبر می گذشتیم تا به قلب دشمن هجوم آوریم . صدایی به گوش می رسید . برادران ! سربازان امام زمان ! یاران امام خمینی ! به پیش ! نزدیک او شدم . دیدم این فریاد از برادری است که روی زمین افتاده است . ناگهان برخورد کردم به پای قطع شده اش که او را از رفتن باز داشته بود . او به روحیه دادن بچه ها مشغول بود . صبح روز بعد ، از همان مسیری که او مجروح شده بود می گذشتیم . وقتی او را دیدم ، با چهره ای مصمم و ملکوتی به شهادت رسیده بود .    

 محمد قطبی راوندی

 

 

الیاس
از شهدا می نویسم و می دونم این کار کمتر از شهادت نیست.